Pazar. Çevreye serpilmiş gülüşler gibi parlıyor
ceketlerin üzerinde düğmeler. Otobüs gitti.
Bazı sevinçli sesler – ne garip
dinleyebilmen ve yanıtlaman. Çamların altında
mızıka çalmayı öğreniyor bir işçi. Bir kadın
günaydın dedi birisine – öyle yalın ve doğal
bir günaydın ki,
siz de mızıka çalmayı öğrenmek istiyebilirdiniz
çamların altında.
Ne bölme, ne çıkarma. Kendinden ötelere
bakabilmek – sıcaklık ve dinginlik. “Yalnız sen”
olmak değil ” sen de” olmak. Küçük bir toplama
basit bir aritmetik işlemi, kolayca kavranabilen,
bir çocuğun bile üstesinden gelebileceği, parmaklarını
ışıkta oynatırken
ya da mızıka çalmak, o kadın duysun diye.
Yannis Ritsos
Çeviri: Cevat Çapan
-şiir çevir denize at-
