Sana seslenemeyişim bir atın çatlaması kadar korkunç
sivilcelerim yine beynimi sarıyor fakat
aydınlatmıyor beni güneş ve ısıtmıyor yuvarlak demir
şiirlerimi sana adıyorum ve and içmekten yoruluyor dudaklarım
sana yoruyorum dişlerimi, bir tutam sarımsağı öldürüyorum
kolların boşlukta kalışı hazin bir senaryo denemesi gibi
benzetmelerin de beti benzi sararmış, oyuyorlar kucağını
anımsayan olmadı beni de tanımıyorlar ona yordum.
Nebiye Arı
Şiir birbirine benzemeyendir
