Derin denizleri gördüm gözünde
Samanyolu mavisi – bir çarpıp geçen
Sessizlikte bir çığlık gibi
Gözlerinde uzayan bir an içinde
Yüzünü gölgeledi alacakaranlık
Bir kuş oldu eli avuçlarımda
Geldi gizlerime kondu dağıldım kaldım
Rüzgârda güz yaprağı kadar ürkek
Benden bir parçaydı oracıkta
Hoşçakal dedi gülerek
Benim şaştığım nasıl olur da insan
Bir bakışta birinin dönülmezi olur
Alır sırtına çarmıhını kendi kendine
Benim anlamadığım işte bu
Bu kadar yakınız demek ki sonsuza
Nasıl olur da bir çırpıda koca dünya
Yıkılır ve yeniden kurulur
Sonra sökülür gibi köklerinden
Nasıl hiç acımadan titremeden
Görüşürüz belki bir zaman der
Kendini bırakmadan giderken
Afşar Timuçin
