a/
gitmeliyim buralardan
bana özgülenmiş soylu bir ata binerek
ardımda bir virgül dahi bırakmaksızın
karışa karışa gitmeliyim toza-dumana
varsınlar kuşatsınlar yollarımı
mataramda dağlarımın ağır gölgesi
ezber ettiğim hatıralar olmalı çıkınımda
babamdan kalan şapkadaki terin kokusu
sonra her yıkılışımda açan o çiçek
varsınlar budasınlar dallarımı
açısız açılımsız bakışlarla çevriliyim
duygusuz omurgasız duruşlar ortasında
dostum stefan zweig, zehirlediler beni
-mış gibi hayatlarla
varsınlar harcasınlar yıllarımı
gördüğüm her yaraya sarılmakla hükümlü
ellerim bedenimden soyutlandıkça
ısındığım soğuduğum ne varsa artık
akmalıyım akarsuların hafızasıyla
varsınlar savursunlar küllerimi
b/
kurtarmazmış öğrendim insanı şiir
bunu sindirerek gitmeliyim aşk’a ve kavgaya
Bünyamin Durali
