ne zaman ellerini görsem
çocuğun oluyorum
senin dudakların kanıyor oysa
birbirimizi eksilttik sürekli
boşluklarımız vardı çünkü
kendi kalbinin tanrısı olduğunu düşündün
kendin kendine inanmadın
münkir günlerinde
deccal gülümsüyordu sen Agoradayken
anlamak istiyorum
neden?
hâlbuki insan,
insanı insanda bulur
yine insan, şeytanı insanda bulur
ama insan, rabbini kendinde bulur
o halde unut
yeni hatırlamalar için
özledim
öp beni
Sulhi Ceylan
Şiir birbirine benzemeyendir
