anlamayınca beni sen, kör bir taş tutar ellerimden ve sessizce ölür sana yazdığım birkaç dize. duymayınca söylediklerimi (gök)yüzün âmâ çocuklar derelerde yıkanır, güneş yüzünü kavurur bir ekincinin, eski bir ağıt yakar ölülerden bir kadın, kırılır ismine yazılmış tüm abideler, çocuklar kırkında dilsiz düşüp ölürler bir bir… bilir misin?… anlamayınca sen, sürgüne düşer tebessümlerim, divane bir sır bitirir kapkara geceleri… şairleri bu felçli kentin ısmarlama sevinçler taşır suratlarında, silkelenirken balkonlardan sofralar veremli tümceler düşer sokaklara…
sonra, kalabalıklar çoğalır durmadan ve göçebe olup deliler kuytulardan terk ederken bu kenti; gönül yaram / anlamsızlığım uçurumlarda son bulur…
anlaşılmak ister bütün nehirler ve anlaşılmayan nehirler hep dışına akar ülkelerin…
