Yaprakları gizlice öpen yağmur altında
yürüyoruz biz bize ve öylesine.
Ne bir ormancı sesi,
ne bir yol var yakında,
tek rüzgâr inliyor kendi kendine.
Sessizce tutuyorum soğuk ve beyaz elini,
bir güvercin gibi yağmurdan kaçmış.
Sanki mekân tutmuş da saçının tellerini
damladan bir yıldız orda göz açmış.
Dur öylece, öylece kal.
Yansın yıldızın temiz.
Aydınlatsın yolumuzu ormanda.
Kim bilir,
salt onunla bulacağız belki biz
mucizeler yapan çiçeği burda.
Diyeceğiz ki ona:
“Sakın ayırma bizi.
Bizi ilgisizlik suyuna gömme.
Duymazdan gel ekmekle örtü isteğimizi,
salt sıcaklığını bize çok görme.“
O da ne, parlamıyor saçında damla yıldız.
Sessiz yürüyoruz eskisi gibi.
Ah, biz şimdi nerede
ve nasıl bulacağız
mucizeler yaratan o çiçeği?
Veselin Hançev
Türkçesi: Cevat Çapan
