Kendi rüzgârında savrulan bir hayat bu benimkisi
öyle usul, sessiz, belli belirsiz.
Gün günden çoğalırken içi boş bir ev şimdi şehrim
sokaksa, kimi kimsesi kalmamış
çocuk
bakışlarında yağmur.
İşte yerini değiştirdi kederle,
yersiz yurtsuz ruhumda bir yer edinen hüzün.
Eteklerime sürtünen kedi terk edip gitti evi,
aşınmış eşya kokusu, ürperti,
akşam!
uzanıp uyusam da örtse üstümü biri.
Kendi rüzgârında savrulan bir hayat bu benimkisi
öyle usul, sessiz, belli belirsiz.
Oya Uysal
Hürriyet Gösteri, Ocak 2006
