Kum. Çöl kendine döndü. çağın kalbindeki dinamitken aşiret ve feodal dediler parlayan yüzünde yıldızlar şavkırken; ah, dili titrek, ey fırtınası olmayan deniz kentleri!
Deprem. Özlemi aşıyor içinde deniz geçen kentlerde yaşamak. Ne çöl kalacak… ne o yalanlar.
Fabrikası kapatılmış işçinin direnişi. Tüfeğini kırmış gerilla. Aşkını bağışlamış yeryüzlü yürek. Ne kıskanç, ne acılı. Dimdik şarkılar söylüyor yeniden çocuklar, kadınlar ve erkekler.
Orada çoğalmak mümkün. Adını yeryüzüne katan ülke. Buradan dağılacak belki de evrensel olana.
Daha denemesiz direnme biçimleriyle savaşılacak. Aşk düştü. Toprak kederli. Yüzünde kırık ayna izleri. Sırında giz. Ey örtük gizem, ey kapalı şiir, ey kendine şatafatlı geceler kurgulayan sanatçı: Doğru!
Yeryüzü aşk içindir: üç kez!
Yeryüzü aşk içindir
Yeryüzü aşk
Yeryüzü…
Kemal Gündüzalp
.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 "Var")
