ÇAĞDAŞ KASİDE
Erdemler süslüyor seni sürekli
En değerlileri tüm erdemlerin
Ve bu yüzden, gökler şahidimdir ki –
Sana olan sevgim sonsuz ve derin!
Sen boş yere alçaklara çatmazsın,
Merhamet edersin caniye bile,
Yıkanmış değildir sonsuz varlığın
Dul ve yetimlerin gözyaşı ile.
Güçlüyle yakınlık kurmazsın elbet
Fırsat görüp bu dostluğun sonunda
Bir kötülük düşünmezsin nihayet
Bulsan da kızını onun koynunda.
Dışlamazsın ayaktakımını
“Onlar da İsa nın kulları!” dersin
Ne de saç sakallı yakınlarını
Sille tokat uluorta döversin
Nerden geldiğini asla sormadım
Sandığında yatan zenginliklerin
Hepsi gökten inmişlerdir umarım
Ödüllü olarak şanının senin.
Erdemler süslüyor seni sürekli
En değerlileri tüm erdemlerin
Ve bu yüzden, gökler şahidimdir ki-
Sana olan sevgim sonsuz ve derin!
ÇAĞDAŞ KASİDE (2)
Senin istihzandan hoşlanmıyorum
Onu yarı ölmüş ruhlara sarf et,
Sevişmemiz gerçekten de felaket
Gibiyse de, yitirmeden hararet –
Tez biteceğine inanıyorum.
Hep böyle utangaç nazlarla bana
Kalman için yalvardığın sürece
Kıskançlık ve kuşku damarlarıma
Dalarken çılgın gibi dün gece –
Kaçınılmaz olan ayrılığı zorlama!
O zaten yakında! Bu yüzden belki
Kalbimde kabaran coşkular kadar
Bir yandan yayılan bir soğukluk var.
Nehirler de, eser esmez güz yeli,
Çok daha coşkun ve soğukturlar
ÇAĞDAŞ KASİDE (3)
Bugün mezarını ziyaret ettim,
Ey zor günlerimin eski yareni!
Belleğimde sanki canlı bir resim
Gibi canlandırdım aydın çehreni.
Bir bez, asık yüzlü, üzgün ve gergin,
Müthiş ağrılarla ayaklarımda,
Yürüyordum zar zor yanında senin
Bir akşamüzeri günbatımında.
Senin şakaların ve gülüşlerin
Avutacak yerde bungunluğum,
Sanki saplanarak beynime derin
Daha da zor kılıyordu durumu.
Bana göre sende merhamet yoktu,
Yoktu yüreğimi duyma sezisi;
Büyüdü içimde tuhaf bir korku
Yaşadıkça beklenmedik bu hissi.
Eyvah, o günler hep anı oldular!
Gençlik, ne yazık ki, bilmiyor bugün:
Ne gözyaşı döktürmeyen keder var,
Ne sevinç olmadan, gülüşmek mümkün!
Sen öldün…Zamanla dağıldı yasın.
Üstelik de başka bir kadın buldum.
Ne ki bende kaldı hep gözyaşların
Gülüşünü her an içimde duydum.
Ne azizmiş oysa, ne sevimliymiş
O acılarla dolu sandığım günler –
Ne çok güç ve ne çok sıcaklık vermiş
Onlar bu yaralı ruhuma meğer!
Bu yüzden ben suçlayarak kendimi:
“Onu niye anlamadın” diyorum,
En canlı, en güzel halinle seni
Gözümün önüne getiriyorum –
Gözlerin aydınlık, saçların diri:
“Neşeni yitirme !” diyorsun bana,
Oysa şen gülüşün hıçkırık gibi
Çınlıyor kalbimin gözyaşlarında.
ÇAĞDAŞ KASİDE (4)
Bağışla ve unut geçen günleri
Acıları, öfkeleri, kederi…
Unut gözyaşını, dramları bir bir,
Unut, kışkançlıklar hiç gereksizdir!
Ama aşkın pırıl pırıl verdiği
O sevimli, o güzelim günleri
Ve o yolculuğu umut ufkuna
Her zaman kutsa ve asla unutma!
ÇAĞDAŞ SONRA (5)
Sen o denli uslu, saygılısın ki
Adeta kölesi gibisin onun,
Ama o hep öyle ilgisiz, sanki
Yüreği küllenmiş, bedeni durgun.
Unuttun mu… Önceleri gençtin sen,
Güzeldin, kurulmuş gurur tahtına,
Onu kasten görmezlikten gelirken
Oysa delilerce aşıktı sana!
Güneş de böyledir – güz geldiğinde
Açık havada da göstermeliktir,
Ama yazın puslu günlerde bile
Dünyayı ısıtır ve yaşam verir.
ÇAĞDAŞ KASİDE (6)
Ey, esin perisi, ölümdür gelen!
Suçlarım çok da olsa dünyada
İnsanlar onları arttırsalar da
Yüz katına, bin katına nefretten,
Sen ağlama! Çünkü şansımız yarın
Tekdir etmeyecek bizleri kesin:
Sen sonuna izin vermeyeceksin
Temiz insanlarla gönül bağımın –
Kan terle yoğrulan zorlu ömrümde!
Salt Rus olmayanlar sevmezler çünkü
Esin perisinin solgun yüzünü
Ve secde etmezler onun önünde
